مولف علاقمند به کارهای پژوهشی است که کسی تاکنون به سراغ آنها نرفته است. وی در پیشگفتار این کتاب(تاریخ راه آهن سمنان) چنین می نویسد:

   خاطراتی در دوران کودکی ما رقم می خورد که هیچ گاه به دست فراموشی سپرده نخواهد شد. این خاطرات در هزارتوی درونمان تا ابدیت باقی می مانند و بر تک تک سلول های وجودمان حک می شوند. خاطراتی مانند شنیدن سوت قطار، خیره شدن به پنجره های قطاری که انسان هائی را با خود می برد که ارمغانشان برایمان لبخندی به وسعت یک سفر است و ما در مقابل لبخند مهربانشان دستی تکان می دهیم تا همدم و همسفر آن ها باشیم. گاهی چنان به پنجره­ی این قطارها می نگریم که احساس می کنیم که در حال دور شدن و رفتنیم! و دنیای پیرامونمان، ایستاده نظاره گر ماست ولی وقتی به خود می آییم می بینیم که تصویر ذهن ما از قطار طولانی پایان پذیرفته و تنها مانده ایم با یک دشت بی پایان آرزوها. 

   حوالی سال 1385 و قبل از شروع کلاس درس با چند تن از دانشجویان علاقمند به گردشگری در خصوص زیرساخت های جذب گردشگر صحبت می کردیم که بحث به نقش و تاثیر راه آهن در صنعت گردشگری رسید. یکی از دانشجویان در خصوص شکل پذیری ایستگاه راه آهن سمنان سئولاتی مطرح کرد که من در دایره­ی محفوظات خود به آنها پاسخ دادم. شاید همین پرسمان ساده، انگیزه­ی مرا برانگیخت تا تحقیقاتی در این زمینه به عمل آورم.

  ابتدا به سراغ منابع کتابخانه ای رفتم، و دو جلد کتاب تاریخچه­ی مختصر راه آهن ایران نوشته­ی آناتول ترسکینسکی چاپ سال 1326 خورشیدی و راه آهن ایران نوشته مجتبی ملکوتی چاپ سال 1327 خورشیدی به همراه دو نشریه چاپ راه آهن دولتی ایران که آمار سال­های 1318 الی 1321 در آنها قید شده بود را یافتم! امّا در خصوص نحوه شکل پذیری و احداث خط آهن تهران به سمنان و حوادث و اتفاقات پیرامون آن به بن بست خوردم. لذا با توجه به تجربه ای که در جمع آوری اطلاعات کتاب«تاریخ کارخانه ریسندگی و بافندگی» داشتم به سراغ مصاحبه های تاریخ شفاهی، مراجعه به روزنامه های آن زمان و اسناد رفتم که در طی ده سال تلاش توانستم بیش از پانصد برگ سند به فارسی و لاتین جوع آوری کنم. علاوه بر مطالب به دست آمده، مصاحبه با کارگران و کارمندان راه آهن و حضور میدانی در ایستگاه های بین گرمسار تا شاهرود نیز توانستم اطلاعات خوبی به دست آورم که حاصل آن کتابی است که پس از یک دهه تحقیق و پژوهش روبروی نگاه مهربان شماست. امیذ است مقبول طبع والایتان قرار گیرد.

                                                                                 محمد عزیزالدین – تابستان 1400