شيخ عباسعلی كلامی سرخه‌ای (مشهور به ارسطو) در سال1228ه.ق در سرخه متولد شد.در سنين كودکی و نوجوانی، در حوزه علمیه سرخه نزد بزرگان و علما، به تعليم دروس حوزوی پرداخت. پس از موفقيت در مقدمات و سطح، راهی مركز علم و فقه آن زمان يعنی نجف اشرف گردید تا از محضر بزرگان عالم اسلام بهره‌مند شود و بر اندوخته‌های علمی و عملی خويش بيفزاید. ايشان در نجف و سامرا در درس علامه شيخ مرتضی انصاری حاضر می‌شد؛ ولی تفوّقش در فقه و اصول در محضر ميرزای شيرازی بوده است. شيخ عباسعلی كه از مشاهير و فقهای اواخر قرن سيزدهم هجری قمری بوده، ظاهراً از همدرسان آيت‌اللّه حاج ميرزا حسن آشتيانی و ملا نظرعلی طالقانی بوده است. وی پس از تكميل تحصيلات و نيل به درجه عالی اجتهاد پس از هجده سال تحصيل و تدريس در حوزه‌های علميه نجف به تهران بازگشت. در كتاب زندگانی و شخصيت شيخ انصاری اين گونه آمده است:
«از اجلّه علما و از اعاظم شاگردان شيخ بوده و پس از تكميل تحصيلات و نيل به درجه عاليه به تهران بازگشت و با زوجه ملا محمد باقر ترشيزی متوفّی 1375 ازدواج نمود و سپس به سرخه رفت و از مراجع مهم آن ديار گشت و تأليفاتی در فقه و اصول از تقريرات بحث استادش داشته و در همان جا وفات كرده است.»[1] ايشان به لحاظ جامعيتش در علوم عقلی و نقلی و نيز بسياری از فنون ديگر به «ارسطو» شهرت يافت. متن تلگرافی كه مرحوم آقای حاج ملا علی كنی در سوم شوّال سال 1305 از تهران به سمنان مخابره نمود، مرجعيت فقهی آن بزرگوار را تأييد می‌كند:
ايشان در زهد و تقوی زبانزد عام و خاص بود و حتی از وجوه شرعی برای گذراندن زندگی هيچ استفاده‌ای نمی‌كرد؛ بلكه به اجرتی كه از عبادت استيجاری دريافت می‌نمود، همواره با قناعت بسيار اكتفا می‌كرد. ايشان در زعامت دينی مستقل بوده و حاج مولی علی سمنانی با او معارضه داشته است.
شيخ عباسعلی در عرفان نيز تبحّر داشته و در شمار عرفای عصر خويش به حساب می‌آمد و صاحب كراماتی بوده است. آن بزرگوار پس از سال ها مجاهدت و تلاش علمی در سال1320 ه.ق ندای حق را لبيك گفت. آرامگاه ايشان در پارك سيزده آبان سرخه قرار دارد.
