اَِن آستُنکین اسم اِیَه: وَختی کو شامسَه یاری هاکره (به زبان سمنانی)
به نامی خُدِه
ای دَبا، ای دنبا، غیری خُدِه، هِشکین دنبا
درود بر همه یی هُشهرییُن و دوسته رفیقُن و همه یی اونایی کو به ان برنامه علاقه نشُن مَدَن و پِیی رادیووین نییستیَن و به مو آستُنکین گوش ماکرَن.
ای جوُنی با فَکَه فامیل دار، کو هُشتُن دله شهری نذونابِش کاری گیراِورِه. همنی بالا بشا اینی دله شهری. انجو ژو شامسین بات و دله ای کارگایی نجاری، ای کاری خایری گیراِوردِش و مشغول ببا. ضمناً همون نزدیکی یی کارگِن، ای کییَه کَِری کردِش و اونجو زندگی ماکردِش. چون به هُشتُن کارین علاقه نشُن بدِش، خیلی رِیکَه اوستایی هُشتُن کارین ببا.
اونجویی پی کو جوُنی خایری وُ چَشمَه دل سیر و چَشمَه دل پاکی با، با هُشتُن صاب کاری کییَه هَم رفتَه آمد دردِش. ژو صاب کاری اییَه دَتی دَمی بختی دَِرد کو ژین اسم (مَهین) با. مَهینَه دله ان آمده شَدی جوُنی، با ژو آشتا ببابییَه و هُمدیگرون پی ژون خوش مییما. اَِن دو، هر وَخت موقعیت مناسب با، دله حیاطی، پِیی دارون، با هُم قوزو قوزو مکرشُن. کاری به جایی برسابا کو ای قرار و مداری هَم هُشتُن گَل واشبیشُن،
دُخترین مار، موضو بفمابِا، هَمنی بالا، اییَه رو کو راجه به زندگی هکاتی ماکرشُن، هُشتُن دُترَه باتِش: راستی ان جوُنی اسم چیچییَه؟ دُتر بات: (مهران)
ژین مار بات: مثلی اَِنی کو مهران جوُنی بَدی نییَه ها؟ دُخترین خجالتی پی هِچّی نوات. خاب دیگه، مِی یِه دیگه، اَِن چی هایی پی رِیکَه سَر بیرین میارِه.
مارِن، اییَه شُو، با هُشتُن شی سَری هکاتُن واکرد و، آروم آروم موضو، هُشتُن شی رَه بات. ژین شی هم کو ان جوُنی پی مطمئین با، ژو بَد منییما کو هُشتُن دُتر ژو دِه. هُشتُن جنین پی واپرسِش: خاب تَه نظر راجَه به ان جوُنی چیچییَه؟ ژین جَنین هَم بات به نظری مو ان جوُن، جوُنی خایری یَه و مَهینین دردی هَم مُخورِه. خاب ملیم با کو پییَه وُ مِی، ان موضوعی پی راضییَن و ژون بَد منِه کو ان جوُن ژون ذُوما بَبو.
هرِین صُبی، صاب کار کو ای نجّاری هنرمندی با، مهرانی رَه بات: چون جوُنی خایری یِه و ان دله کارینَم اوستا ببیچِه، اَیَم دیگه زیاد حوصله ندارون با مشترییُن سَرُه کَلَّه بَکوئون، تَه پی هم راضی یون، مگن تَه هُشتُن دله کارین شریک کرون و نصبی کارگِن تَه اسم کرون. وَشکِه اُوّل بُوور مَنکرد، ولی بدیِش کو ژو صاب کار، خیلی جدّی داره مایِه، هَمنی بالا خیلی خوشحال وابا. ان دَفَه کو بشا صاب کاری کییَه، موضو مهینینَه باتِش. هَردونُن خوشحالی هاکرد و به آینده یی هُشتُن کو قولَه قرارَم واشبیشُن، ویشتری امیدوار ببِین.
اییه رو ان جوُنی اوستِه رَه بات: اَگَه اجازه موندین، ای چُن روئی بشین هُشتُن شهر و ان خبری خوشی کو مگتُن مو شریکی هُشتُن کارگِن کرین، هِشتُن پییرَه ما دون. اوستِه اجازه ژو دا وُ وَشکا بشا هُشتُن شهر. خبری هُشتُن موفقیتی کو رِیکَه بذونِش اوستایی هُشتُن کارین بَبو و خبری انی کو ژو صاب کاری هَم مگی ژو هُشتُن شریک کره، پییرَه مار دِش. ژو پییَه و مِی هَم خوشحال وابِین و ژو صاب کاری دا هاکرشُن.
هَرینی اونه رویی، وَشکِه، موضوعی آشنایی با صاب کاری دُترَم، مارَه بات. مار، وَشکِه پی واپرسا ممکنه تَه صاب کار، هُشتُن دُتر تَه دِه؟ وَشکِه مارَه بات: دُختره کو راضی یِه، فکر ماکرون دُخترین پییرَه مارَم مخالفتی ندربو. شما هَم هُشتُن آماده کرین کو بِین دُوخازی. مار بات، اسَه موضو تَه پییرَه بایون و بِینون او چیچی مایِه. بعدازپیشینی کو ژین شی، سری کارین پی بییما، موضو ژو رَه باتِش، پییر بات اَگَه دُخترین پییَه وُ مِی راضی بین، چیچی انی پی وِیتری، بو مشین دُوخازی.
دو روئی بعدی ای کمی سَرَه سوغات تهیه کرشُن و همه با هُم رایی اون شهری ببین، وَشکِه هُشتُن پییرَه مار ببرد هُشتُن کییَه. هرِین، وَشکا بشا سَری کارین، ضمناً هُشتُن صاب کاری رَم باتِش کو هُشتُن پییرَه مارَم هُشتُن همرا بیارچِش. اوستِه بات چه کاری خایری هاکرچَه، پس، هرینَه شُو شُم، همگی تشیف بیارین هما کییَه تا با تَه پییرَه مارَم آشنا بَبین. اوستِه وَشکِه رَه بات: اسه کو ته پییرَه مار بیارچَه، تا وَختی کو تَه گَل دَرَن، پیشینی بَشَه کییَه هُشتُن پییر مار گل با هُم ناهار بخورین، کو اونی احساسی غُربتی ناکرَن. وَشکا خیلی خوشحال وابا وُ وَختی کو پیشینی بشا کییَه، هُشتُن پییرَه مارَم باتِش کو مو اوستِه هرینَه شَو، شُم، هَما دعوت کرچی هُشتُن کییَه. وَختی کو مهران عصرین سَرَه بشا سَری کارین، ژو پییرَه مار، بیدونی انی کو مهران بَذونِه، با هُم نُمی دکرد کو اگَه هرِینَه شُو موقعیت مناسب با وُ دُخترین پسند کرشُن، هَمُنجو صاب کاری دُتر، مهرانی رَه دُوخازی هاکرَن.
هرینَه شَو، وَشکا وُ ژو پییَه وُ مِی، بشین هُشتُن پیری صاب کاری کییَه. صاب کار و ژو جنّییَه برایی خوشامدگویی رَه بییمِن دَمی بری و بعدی مختصری خوش و بشی، ژون دعوت کرشُن دَنین کییَه. وَختی کو دَنین کییِه شِن بدیشُن کو بَه بَه، چه تالاری گُوزی، گوش تا گوش نَلیچِه بُووندِیَن، پَتوئی دیمَه کردِه، پَم واکردِئَن، مُخَدّئِه و پُشتی، باغبُندی واری دیمه دزاری تکیه بدِیَن. اونقده ان کییَه تمیز با کو: اُو هیریژ، ولُو جَمَه کَه. همه چی آماده یی ای پذیرایی یی خیلی خایری با.
چُن دئیقه یی بعدی اونی کو بنیستبابِین، مهینَه با ای سینی یی پُری چایی خوش رُونگ و مُعطری، واردی اتاقی ببییَه. اللهُ اکبر، چه دختری، چه قد و بالایی، چقد ان دختره سنگین و با وقارِه، مهران و ژو پییَه وُ مِی، به احترامی ان دخترین، بی اختیار، جا پی پِی بِین. دُخترین خیلی خجالت بت. دُخترین پییر، چُن دَفَه تارُف هاکرد کو بَنینَن، وَختی کو همه بنیستِن، مَهینین، سینی یی چایی، اُوّل مهرانی پییر و بعد مهرانی مارو بعد هُشتُن پییرو هُشتُن مار و آخری سَر، مهرانی جلو نیاداردِش تا چایی وِرَن. هَمُنُن کو چایی وِت، مَهینَه، با سینی یی خالی، بشییَه دَنین مطبق. مهرانی پییر، مَهینین پییرَه بات اَگَه اجازه مفرمین، مهین خانُمَم تشیف بیارِه هَمَنجو هَما گَل بَنینِه. مَهینین پییَر، چُن دَفَه مهینین صدا کرد، تا انی کو بیلاخیره مهینَم بییمییَه و دیمه اییَه نَلیچِن هُشتُن مار پَلی بنیِستَه. مهرانی مار، سَرَه سوغاتی کو هُشتُن هُمرا بیاربِیشُن، صاب کییِه جنین دِش و باتِش: انی قابل داری نییَن، هَما شهری سوغاتَه، فقط مگییِمُن کو شما با هما شهری سوغات آشنا بَبین. مَهینین مارَم تشکر هاکرد و بات: چره زَمَت بچیتُن؟ توقُه ندرچیمُن کو شما هُشتن دله زَمتی ونین. به هر حال شما لطفی پی خیلی ممنین. هَمَنقد کو تشیف بیارچیتُن، هَما سرفراز کرچیتُن.
بَعدی تعارفاتی معمولی، هرکین هر جایی پی هکاتی ماکرد. میردون هکاتی میردونه با وُ جنییُن هکاتی هَم جنّییُنَه، مهرانی و مهینینَم هر ای وَختی، تَیی چَشُن هُمدیگرون نیا مکرد و لبخندی موکّوآت. بیلاخیره وَختی شُم بُخوردی ببا. سُفرِه یی شُمی پَم واکرشُن، مهینَه و ژین مِی مُدام مییمِن و مشِین و چیایی دله سفره مندِشُن، چون مهرانَم اون دَنین کییَه آدمی غریبه یی نَبا، هَمنی بالا مهرانی، مهینین پییرَه بات اجازه مفرمین اَیَم ژون کُمک کرون؟ مَهینین پییر بات، خواهش ماکرون، شما مَهمُنین، شما زَمت مبو، مهرانی بات: چه زَمتی، مو وظیقِه یَه و، جلدی پِی با و بشا دَنین مطبق، اون چی هایی کو مَهینین مار، ژو وُ مهینین مدا، جَل جَل میاردشُن و دله سفره دومچینشُن. چُن دئیقه یی ویشتری نِنجیا کو سفره، سنگین و رنگین، آماده ببا. مَهینین مِی بییمییَه و همُنُن دعوت کردِش سَری سفره.
بعدی انی کو شُم خورده ببا و سفره جَمَه کرشُن، باز مهرانی پییَه و مَهینین پییَه کو پَلی هُمی نییست بِین، شورو کرشُن با هُم هکاتی هاکرد. مهرانی مار کو موقعیت مناسب ذونِش، با اشاره یی مهرانی پییر، شورو کردِش مهینین پی تعریف هاکرد که چه کدبانوئی خایری تربیت کرچیتُن، مهرانی هَم کو شما خای ژو مشناسین، اسَه کو مهران، شاگردی شما کارگِنَه، ژو به کییَه شاگردی هَم قبیل کرین تا همه جورَه شما کمک بو و ان دو جوُنُنَم به ای سرَه سامُنی بَرسنین. مَهینین پییر بات، ان چه فرمایشی یَه؟ مهران مو شریکی کارگِنَه، مُنتظر بییون کو او هُشتُن شهری پی ورگرده و با هُم بَشین محضر تا ترتیبی ژو شراکتی بَدون، هَمون وَختی کو ژو رَه باتبیچَن مگن ژو هُشتُن شریک کرون، به چَشی شریکی به ژو نیا مکرون، شما هرین مذونین تشیف بیارین هَما کارگا، تا هُشتُن پیری جایگا و ژو کاری بِینین. ولی بابتی شما پیشنهادی، مو جَنین و مو دُتر نظرَم شرطه. اَگَه اجازه بفرمین ، ای مشورتی ژونَه هاکرون و هرِین کو تشیف میارین هَما کارگا بِینین، خبر شما مدون.
هرین صُبی ریکَه مهران بشا هُشتُن سَری کارین، ژو پییَه وُ مِی هم وَسطایی روزی بَشین به کارگایی نجاری، بدیشُن کو چه کارکایی گُوزی و چه بَر و پنجره هایی هنرمندانه یی بساچیشُن، مهرانی فوری هُشتُن پییره مار و هُشتُن اوستِه رَه چایی دورت و بیاردش و ژون تاروف هاکردِش و بشا هُشتُن سَری کارین. مهرانی پییر و مار، ضمنی تشکری زیادی بابتی اُشُنین زَمَتی، هُشتُن پیری صاب کاری پیواپرسِشُن کو راجَه به ژون اُشُنین پیشنهادی چه نظری دارَن؟ صاب کاری بات: اَ فقط اییَه دُتَه دارون، پیرَم کو ندارون، مهران مذونِه هم مو ژُوما بو و هَم مو پیر. به هر حال ان کارگِن ای سرپرستی دلسوزی مگی، کی مهرانی پی وِیتری؟ مهرانی پییره مار بات: مُبارکَه ایشاللا. بازَم تشکر ماکرین شما لطف و محیبتی پی ضمناً باشُن اُمیدوارین کو هَما پیر، بذونِه هَمَه جورَه شما و شما خانواده رضایت جلب کرِه. پس با اجازه یی شما، هَما بَشین تا سوروساطی عاریسی جور کرین. ان باشُن و خداحافظی هاکرشُن و بشِین کییَه. پیشینی کو مهران بییما کییَه، هُشتُن مار پی واپرسِش چه ببا؟ مو صاب کاری چیچی شما رَه بات؟ ژو پییر واپرسا مگه تَه رَه نواچِش؟ مهرانی بات: مو ریی نَدا کو ژو پی واپرسون. هَمنی بالا ریکه بییمیچون کییَه تا شما پی واپرسون. ژو پییره مار ژو رَه بات: مبارکَه ایشاللا، تَه قبیل کرچیشُن.
مهرانی پییرَه مار، مهرانی رَه بات کو ته صاب کاری رَه با، هما هرینَه شُو بعدی شُمی، مِین شما کییَه شُونشین، تا قرار و مداری عاریسی هَم وارزین. هرِینَه شُو، مهران و ژو پییَه وُ مِی بشین صاب کاری کییَه، دله هَمون اُشُنین تالاری، بدیشُن کو مَهینین پییر، هُشتُن برارو خوواکر، و مهینین مارَم هُشتُن برار و خواکر دعوت کرچیشُن. همگی با هُم آشنا بَِبِین و بعدی پذیرایی معمولی، طبقی رَسمَه روسومی، مشغولی قرار و مداری عاریسی بَِبِین. خوشبختانه بیدونی حرف و حدیثی، همه چی به خیری و خوشی تَم ببا. مهرانی پییرَه مار، ضمنی اظهاری خوشحالی، هَمُّنُن پی اجازه گییا کو بَشین هُشتُن کییَه.
مهرانی پییَه وُ مِی، هرین ، بشین دیم به هُشتُن شهری تا مقدماتی کارین فراهم کَِرَن. صاب کاری هَم مهرانی ببرد محضر و نصبی هُشتُن گارگِن سند، به اسمی ژو کردِش. ای دو مایی کو بَِوییَِرد، مهرانی پییره مارَم اعلامی آمادگی هاکرد کو هُشتُن پیری رَه عاریسی بَرَن. مَهینین و ژین پییرَه مارَم اعلامی آمادگی هاکرد. مهرانی پییرَه مار هُشتُن قُومَه خویشُن دعوت کرد و مهرانی هم هُشتُن رَفیقُن. عاریسین طرفَم قُومَه خویشی دعوت ببابِین. هَمون رویی کو ملیم کربیشُن، مراسمی عقد و عاریسی برگزار ببا. مهرانی پییرَه مار، به جُز مهرانی، وَچه یی دیگه یی ندَِرد، هَمنی بالا ژو رَه ای جشنی مفصلی بَشُن کو همه چی به خایری خوشی و با رضایتی همه جانبِه، تَم ببا. انجویَه کو مایَن: وَختی شامسَه یاری هاکرِه، بَرَه دزار پی خوشی موارِه.
ایشاللا کو همه یی جوُنی به هُشتُن اَرمُن بَرسَن و اونایی کو نُمیزَه کرچیشُن هرچه ریکتری ای بَخت و ای بالین بَبین و بشین هُشتُن سَری زَندگی.
=================
این حکایت را به زبان سمنانی بشنوید
=================
اسم این داستان هست: وقتی که شانس یاری کند
به نام خدا
یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیشکی نبود
درود بر همه همشهریان و دوستان و رفقا و همه آنان که به این برنامه علاقه نشان می‌دهند و پای رادیو نشسته‌اند و به داستان‌های من گوش فرا می‌دهند.
جوان فَک و فامیل‌داری بود، که در شهر خودش نتوانسته بود کاری فراهم کند. به خاطر همین به شهر دیگری رفت. آنجا شانسش یاری کرد و در یک کارگاه نجاری کار خوبی را پیدا کرد و مشغول شد. ضمناً نزدیک همان کارگاه خانه‌ای اجاره کرد و آنجا زندگی می‌کرد. چون به کار خودش علاقه زیادی نشان داده بود، خیلی زود به درجه استادی رسید.
از آن جائی که جوان خوب و چشم و دل سیر و چشم و دل پاکی بود، با خانه صاحب کارش هم رفت و آمدی پیدا کرده بود. صاحب کار او یک دخترِ دَمِ بخت داشت که اسمش (مهین) بود. مهین هم در این آمد و شد جوان، با او آشنا شده بود و از یکدیگر خوششان می‌آمد. آن دو هر وقت که موقعیت مناسب بود، داخل حیاط، پای درختان، با یکدیگر نجوا می‌کردند. کار به جائی رسید که نزد خودشان یک قول و قراری هم با هم گذاشتند.
مادر دختر، موضوع را فهمیده بود، به خاطر همین، یک روز که راجع به زندگی با هم صحبت می‌کردند، به دخترش گفت: راستی اسم این جوان چیست؟ دختر گفت (مهران).
مادرش گفت: مثل این که مهران پسر بدی نیست‌ها؟ دختر از خجالت چیزی نگفت.
خوب دیگه، مادر است و از این جور مطالب زود سر در می‌آورد.
مادر یک شبِ دیگر با شوهرش سرِ حرف را باز کرد و آرام آرام موضوع را به شوهرش گفت. شوهرش هم که از این جوان مطمئین بود، بدش نمی‌آمد که دخترش را به او بدهد. از زن خودش پرسید: خوب نظر تو راجع به این جوان چیست؟ زنش هم گفت به نظر من این جوان، جوان خوبی است و به درد مهین می‌خورد.
خوب معلوم بود که پدر و مادر دختر از این موضوع راضی هستند و بدشان نمی‌آید که این جوان دامادشان بشود.
صبخ فردا، صاحب کار که نجّار هنرمندی بود، به مهران گفت: چون جوان خوبی هستی و در این کار استاد شده‌ای، من هم زیاد حوصله ندارم که با مشتریان سروکلّه بزنم، از تو هم راضی هستم، می خواهم تو را در کارم شریک کنم و نصف مغازه را به نام تو کنم. پسر اول باورش نمی‌شد، ولی دید که صاحب کارش خیلی جدّی می‌گوید. به همین خاطر خیلی خوشحال شد. این بار که به خانه صاحب کارش رفت، موضوع را به مهین گفت. هردو نفر خوشحالی‌ها کردند و به آینده خود که قول و قراری گذاشته بودند امیدوارتر شدند.
یک روز آن جوان به استادش گفت: اگر اجازه بدهی چند روزی به شهر خودم بروم و این خبر خوش را که می‌خواهید مرا شریک کارگاه خود کنید به پدر و مادرم بدهم. استاد به او اجازه داد و این پسر به شهر خودش رفت. خبر موفقیت خود را که زود توانسته بود استاد کار بشود و خبر آن را که صاحب کارش هم می‌خواهد او را شریک خودش کند، به پدر و مادرش داد. پدر و مادرش هم خوشحال شدند و صاحب کارش را دعا کردند.
فردای آن روز، پسر ماجرای آشنائی خود با دختر صاحب کارش را به مادرش گفت. مادرش پرسید که ممکن است صاحب کارت دخترش را به تو بدهد؟ پسر به مادرش گفت: دختر که راضی است، فکر می کنم پدر و مادر دختر هم مخالفتی نداشته باشند. شما هم خودتان را آماده کنید که بیائید خواستگاری.
مادر گفت حالا موضوع را به پدرت بگویم تا ببینم او چه می‌گوید. بعد از ظهر که شوهرش از سرِ کار آمد، موضوع را به او گفت. پدر گفت اگر پدر و مادر دختر راضی هستند چه چیزی بهتر از این، باشد به خواستگاری می‌رویم.
دو روز بعد کمی سر و سوغات تهیه کردند و همه با هم راهی آن شهر شدند. پسر، پدر و مادرش را به خانه خود برد. فردا پسر، رفت به سرِکارش، ضمناً به صاحب کارش گفت که پدر و مادرش را هم با خود آورده است. استاد گفت چه کار خوبی کردی، پس، فردا شب شام، تشریف بیاورید به خانه ما تا با پدر و مادرت هم آشنا شویم. استاد به شاگرد گفت: حالا که پدر و مادرت را آورده‌ای، تا زمانی که نزد تو هستند، ظهرها به خانه برو تا با هم ناهار بخورید تا آنها احساس غربت نکنند. پسر خیلی خوشحال شد و وقتی که ظهر به خانه رفت، به پدر و مادرش گفت که فرداشب استادم ما را برای شام به خانه‌اش دعوت کرده است. وقتی که طرف‌های عصر مهران به سرِ کارش رفت، پدر و مادرش بدون آن که مهران بداند، با هم قرار گذاشتند که اگر فردا شب موقعیت مناسب بود و دختر را پسندیدند، همان جا دختر صاحب کار را برای مهران خواستگاری کنند.
فردا شب پسر و پدر و مادرش، به خانه صاحب کار پسرشان رفتند. صاحب کار و زنش، برای خوش آمد گوئی به جلو در آمدند و بعد از مختصری خوش و بش، آنها را به داخل خانه دعوت کردند. وقتی که به داخل خانه رفتند، دیدند که به به، چه تالار بزرگی، گوش تا گوش تشکچه ها انداخته شده، پتوهای رویه شده پهن شده‌اند، مخدئه و پشتی، روی دیوار تکیه داده شده اند، آنقدر این خانه تمیز بود که: آب بریزی، گلاب جمع کنی. همه چیز آمادهِ یک پذیرائی خوبی بود.
چند دقیقه بعد از آن که نشسته بودند، مهین با یک سینیِ پر از چای معطر و خوش رنگی وارد اتاق شد. اللهُ اکبر، چه دختری، چه قدّ و بالائی، چقدر این دختر سنگین و با وقار است. مهران و پدر و مادرش به احترام این دختر، بی اختیار از جایشان بلند شدند. دختر خیلی خجالت کشید. پدر دختر چند دفعه تعارف کرد که بنشینند. وقتی که همه نشستند، مهین سینیِ چای را اوّل نزد پدر و مادرِ مهران بعد نزد پدر و مادر خودش، و آخر سر نزد مهران گرفت که چای بردارند. همه که چای برداشتند، مهین با سینیِ خالی، به آشپزخانه رفت. پدر مهران به پدر مهین گفت اگر اجازه می‌فرمائید، مهین خانم هم تشریف بیاورند همین جا و نزد ما بنشینند. پدر مهین، چند دفعه مهین را صدا کرد، تا این که بالاخره مهین هم آمد و روی یک تشکچه کنار مادرش نشست.
مادر مهران که سروسوغاتی با خودش آورده بود، به خانم صاحبخانه داد و گفت: اینها قابل دار نیستند، سوغات شهر ماست، فقط می‌خواستیم که شما با سوغات شهر ما آشنا شوید. مادر مهین هم تشکر کرد و گفت: چرا زحمت کشیده‌اید؟ توقع نداشتیم که شما خودتان را به زحمت بیاندازید. به هرحال از لطف شما خیلی ممنون. همین قدر که تشریف آورده اید، سرافرازمان کرده‌اید.
بعد از تعارفات معمولی، هرکسی از هرجائی صحبت می‌کرد، حرف مردها مردانه بود و حرف زن ها زنانه. مهران و مهین هم هر وقتی زیرِ چشمی به یکدیگر نگاه می‌کردند و لبخندی می‌زدند. بالاخره موقع شام خوردن شد. سفره شام را پهن کردند، مهین و مادرش مدام می‌آمدند و می‌رفتند و چیزهائی در سفره می‌گذاشتند. چون مهران هم در آن خانه غریبه نبود، به خاطر همین، مهران به پدر مهین گفت اجازه می‌فرمائید من هم کمکشان کنم؟ پدر مهین گفت: خواهش می‌کنم، شما مهمانید، زحمتتان می شود. مهران گفت، چه زحمتی، وظیفه من است، و فوری بلند شد و رفت داخل آشپزخانه. آن چیزهائی را که مادر مهین به مهین و او میداد، تند و تند می‌آوردند و داخل سفره می‌چیدند. چند دقیقه ای به طول نکشید که سفره سنگین و رنگین، آماده شد. مادر مهین آمد و همه را به سرِ سفره دعوت کرد.
بعد از آن که شام خورده شد و سفره را جمع کردند، باز پدر مهین و پدر مهران که پهلوی هم نشسته بودند، شروع کردن با یکدیگر صحبت کردن. مادر مهران که موقعیت را مناسب دانست، با اشاره پدر مهران، شروع کرد از مهین تعریف کردن که چه کدبانوی خوبی تربیت کرده‌اید. مهران را هم که شما خوب می شناسیدش، حالا که مهران شاگرد کارگاه شماست، او را به خانه شاگردی بپذیرید تا همه جوره کمکتان باشد و این دو جوان هم به سروسامانی برسند.
پدر مهران گفت این چه فرمایشی است، مهران شریک کارگاه من است، منتظر بودم که مهران از شهرش برگردد تا با هم به محضر برویم و ترتیبِ شراکتش را بدهم. همان وقتی که به او گفته بودم که می‌خواهم او را شریک خودم کنم، به چشم شریک او را نگاه می‌کنم، شما می‌توانید به کارکاه ما تشریف بیاورید تا جایگاه پسرتان را ببینید. ولی بابت پیشنهاد شما، نظر زنم و دخترم هم شرط است. اگر اجازه بفرمائید، یک مشورتی با آنها بکنم، فردا که تشریف میاورید که کارگاه ما را ببینید خبر به شما میدهم.
فردا صبح زود مهران به سرِکار خود رفت، پدر و مادرش هم اواسط روز به کارگاه نجاری رفتند، دیدند که چه کارگاه بزرگی و چه در و پنجره های هنرمندانه‌ای ساخته اند. مهران فوراً برای پدر و مادر و استادش چای ریخت و آورد و تعارفشان کرد و رفت به سرِکارِ خودش، پدر و مادر مهران پس از تشکر زیاد از زحمت دیشب، از صاحب کارِ پسرشان پرسیدند که راجع به پیشنهاد دیشب نظرشان چیست؟ صاب کار گفت من فقط یک دختر دارم، پسر هم که ندارم، مهران می تواند هم پسرم باشد و هم دامادم. به هرحال این کارگاه یک سرپرست دلسوزی می‌خواهد، کی از مهران بهتر؟
پدر و مادر مهران گفتند: مبارک است انشاء الله. باز هم تشکر می کنیم از لطف و محبت شما، ضمناً گفتند امیدواریم که پسرمان بتواند رضایت شما و خانواده شما را جلب کند. پس با اجازه شما ما برویم تا سور و ساط عروسی را فراهم کنیم. این را گفتند و خدا حافظی کردند و به خانه رفتند.
ظهر که مهران به خانه آمد از مادرش پرسید که چه شد؟ صاحب کار من چه چیزی به شما گفت؟ پدرش پرسید مگر به تو نگفته است؟ مهران گفت خجالت کشیدم که از او بپرسم. برای همین زود آمدم خانه تا از شما بپرسم. پدر و مادرش به او گفتند مبارک است انشاء الله، تو را پذیرفتند.
پدر مهران به مهران گفت به صاحب کارت بگو که ما فردا شب بعد از شام، برای شب نشینی به منزل شما خواهیم آمد تا قرار و مدار عروسی را بگذاریم. فردا شب مهران و پدر و مادرشان به خانه صاحب کارش رفتند. داخل همان تالار شب پیش، دیدند که پدر مهین، برادر و خواهرش و مادر مهین هم خواهر و برادرشان را دعوت کرده‌اند. همگی با هم آشنا شدند و بعد از پذیرائی معمول، طبق رسم و رسوم، مشغول قرار و مدار عروسی شدند. خوشبختانه بدون هیچ حرف و حدیثی همه چیز به خیر و خوشی تمام شد. پدر و مادر مهران، ضمن اظهار خوشحالی، از همگان اجازه خواستند که به خانه خود بروند.
پدر و مادر مهران فردا به شهر خودشان رفتند تا مقدمات کار را فراهم کنند. صاحب کار هم مهران را به محضر برد تا سند نصف کارگاهش را به نام او کند. یکی دو ماهی که گذشت، پدر و مادر مهران اعلام آمادگی کردند که برای پسرشان مجلسِ عروسی بگیرند. پدر و مادر مهین هم آمادگی خود را اعلام کردند. پدر و مادر مهران قوم و خویشان خود را دعوت کردند و مهران هم رفقایش را. از طرف عروس هم اقوام دعوت شده بودند. همان روزی را که معلوم کرده بودند، مراسم عقد و عروسی برپا شد. پدر و مادر مهران به جز مهران فرزند دیگری نداشتند. برای همین برای او یک جشن مفصلی گرفتند که همه چیز به خوبی و خوشی و با رضایت همه‌جانبه تمام شد. اینجاست که می‌گویند: وقتی که شانس یاری کند، از در و دیوار خوشی می‌بارد.
انشاء‌الله که همه جوانان به آرزویشان برسند و آنان که نامزد کرده‌اند هرچه زودتر یک بخت و یک بالین بشوند و بروند سر زندگی خودشان.
