
در آذرماه 1389 به هنگام برگزاری (اولین همایش گویش های مناطق کویری ایران) در دانشگاه سمنان، جناب آقای دکتر مصطفی جباری، دبیر محترم علمی همایش، در مورد آقای نصرتالله نوحیان (نوح)چنین بیان داشتند:
عُمری اگه دُوری دُنیِه هَم تَو بَخورون
(عمری اگر دور دنیا هم تاب بخورم)
هَرچی کو مَِگَن، هَر روز و هَر شُو بَخورون
(هرچه که میخواهم هر روز و هر شب بخورم)
بازم مو دلی مَِگی بَشین دیمی سَِمَن
(باز هم دلم میخواهد بروم سوی سمنان)
با زِیكَه زَرُن دَبين و كشكُوْ بَخورون
(با بروبچهها باشم و آب كشك بخورم)
نوح در کهنسالی و به گفته خود، پس از هفت سال دوری از میهن؛ در تیرماه 1377، این چهار بند را سروده و نیز آن گونه که خود در “لوح فشرده” سرودههای خود؛ میگوید در انجمن سمنانیهای مقیم تهران به درخواست آنان؛ چندینبار آن را خوانده و مایه خشنودی و دلبستگی شنوندگان شده و پس از آن نیز گروهی بسیار از سمنانیان از او خواستهاند که آن را برایشان بنویسد و نیز او را به خوردن آنچه سودای آن را در سر دارد به خانهی خویش مهمان میکردهاند.
به گمان من این چهار بند سخنان فراوانی در خود دارد: بیآلايشی، سادگی، دوست داشتنِ دوستانِ دیرِین، بر زمین نه پشت میز نشستن، کوزهای آبِ گورا و زلال هر چند نه چندان خنک در کنار داشتن، برپلاسی یا فرشی دستباف و شاید اندکی نخنما و رنگباخته، مشتی بر پیاز کوفتن، دهها گفته و نگفته داشتن، و در پایان بر دادهها و ندادههای خداوند سپاسگزار بودن.
نوح در «ای کاغَه مو مارَه» (یک کاغذ برای مادرم)؛ نامهای به مادر خود سروده و از روزگار و بیماری مادر، خویشاوندان و نزدیکان پرسیده است. نام کسان، جاهایی چون بازار، ناسار، پهنه، لتیبار و …، یاد گذشتهها، نان خشک سمنان با آب کشک خوردن و چیزهایی از این دست خواننده را شگفت زده و خیالانگیز به دوردستها میبرد و نام “سمنان کهن” را بی ساختمانهای بد چهره سر به آسمان کشیده، بی کسانی که هم را نمیشناسند، بی خودروهایی که شتابزده به ناکجا آباد میروند، بی آنانی که نمیدانند چرا ولی خوی کرده و شتابان به سوی پولستانها میدوند؛ در او زنده میکند و به گفته نوح:
سَر زمین مَِندونی کو تا خُنی شین
(سر زمین میگذارمی که تا خواب رَوُم
هَمه اَِنی مو گَل دَفیلَه مَِشین
همه اینها نزدِ من دفیله (رژه) میروند)
گویا نوح هم در آرزوی گذشتههاست و با این پرسش رویاروی که آیا بخشی از آن آرامشها، دوستیها، یک رنگیها برگشتنی است؟ رنگی از این اندیشه را در فرهنگ شکوهی نیز میتوان یافت:
راستی چه خُو با اون قدیمی دُورَه
کو هَرکی یِی مِی مایِه بِی دوبارَه
(راستی چه خوب بود آن دوره قدیم)
(که هرکه را یاد میآید، میگوید، [کاش ] بیاید دوباره)
بیگمـان آنـان که سرودههای نوح را خواندهاند یا آنها را به گفتار خود وی در لوح فشرده سرودههای او شنیدهاند به خوبی میتوانند با او همراه و همپای شوند به گذشتههای دور سمنان بروند. چهره مردان و زنان کهن سال، سخنان و اندیشههای آنان را باز شناسند. نوح در «نَنِین هکاتـی» (حرفهای مادر )، «شاتیتییَه» (شاه طوطی)، و «نَنِین سرکوفتی» (سرکوفتهای مادر) یکی از آنان را به سخن آورده و نهانهای اورا بازنموده است که فـرزند خـویش را از چـه بـاز مـیدارد و به چه وامیدارد. سخن پایانی این که در آموزش زبان سمنانی، از واژهها و ساختارهای به کار رفته در سرودههای نوح و نيز از آواهای خود وی، بهسان گویشوری کهن، هرگز نمیتوان بینیاز بود.
(مصطفی جباری – دبير علمی همايش)

و اینگ زندگینامه کوتاهی از نوح؛ که کتاب در”تذکرۀ شعرای سمنان” تألیف نوح (به اهتمام پناهی سمنانی) آمده است:
نصرتالله نوحیان (نوح)
نصرتالله نوحیان (نوح) به سال 1310 در سمنان متولد شد، در سال 1329 زادگاهش را ترک کرد و به تهران آمد و از همان زمان فعالیتهای ادبی- سیاسیاش را نیز آغاز کرد.
نخستین شعر او به سال 1330 در روزنامۀ فکاهی – سیاسی چلنگر (که با مدیریت محمد علی افراشته منتشر میشد) انتشار یافت. پس از آن اشعار و آثار او در دیگر نشریات با امضای ( نوح ) منتشر میشد. با تشدید اختناق، پس از 28 مرداد سال 32 نوح دستگیر شد و پس از آزادی، اشعار خود را با امضاهای “سپند” و “میغ ” منتشر میکرد. اولین کتاب شعرش، منظومۀ “گرگ مجروح” در سال 1333 پس از کودتای 28 مرداد چاپ شد ولی مأموران فرمانداری نظامی آنرا از چاپخانه جمعآوری کردند. چون در آن از دستگاه سلطنت و اوضاع اجتماعی زمان به سختی انتقاد کرده بود، قبل از انتشار توسط شهربانی توقیف و نسخ آن ضبط گردید و نوح را نیز به زندان سپردند. از سال 1339 نوح ضمن کار مستمر در روزنامۀ کیهان (تا سال 1358) با اکثر مجلات و روزنامههای تهران همکاری داشت.
در سال 1336 نخستین مجموعۀ شعرش با عنوان “گلهایی که پژمرد” به چاپ رسید و دومین مجموعۀ شعرش “دنیای رنگها” به سال 1342 انتشار یافت. آثار تحقیقی او به ترتیب تذکرۀ شعرای سمنان (1337) ستارگان تابان (مقالات چاپ شده در مطبوعات پیرامون شعر فارسی 1338) دیوان رفعت سمنانی با مقدمۀ دکتر ذبیحالله صفا در سال 1339 منتشر شد.
پس از انقلاب، مجموعۀ اشعار سیاسی نوح با عنوان” فرزند رنج ” انتشار یافت. در همین سالها، نوح مجموعۀ کارهای محمد علی افراشته را در سه جلد با عنوانهای” مجموعۀ شعر محمد علی افراشته “، ” چهل داستان “و ” نمایشنامهها، تعزیهها و سفرنامه” گردآوری و چاپ کرد. همچنین تنظیم و چاپ ” آثار عجم ” اثر فرصت شیرازی همراه با بررسی آثار و زندگینامۀ مؤلف در سال 1362 از دیگر کارهای نوح میباشد. در آمریکا نیز نوح، دورۀ روزنامۀ فکاهی – سیاسی آهنگر چاپ ایران را با مقدمهای پیرامون پیدایش، انتشار و لغو و توقیف آن تجدید چاپ کرد. در سال 1373 کتاب بررسی طنز در ادبیات و مطبوعات فارسی را با مقدمۀ استاد محمد جعفر محجوب در سه حوزه انتشار داد. ” آتشکده سرد “، گزینهای از اشعار او در سال 1377 در آمریکا انتشار یافت. مجموعهای از اشعار سمنانی نوح نیز در دست تنظیم و چاپ است.
به مناسبت درگذشت نصرتالله نوحیان (نوح سمنانی)
========================
اشعار و صدای زندهیاد نصرتالله نوحیان
باهم بشنویم…
صدای نصرتالله نوحیان (نوح سمنانی)
شعر شاتیتی با صدای نوح
شعر نَنین هکاتی با صدای نوح
شعر نَنین سرکوفتی با صدای نوح
شعر کشکو
شعر شما رَه مایون
شعر گلایههای مادر یا ننین سرکوفتی
تا سمنی زفن زنده یه اَ منمرون
شعر سمنانی ای کاغه مو ماره
دوبیتی های برنامه رادیوئی گلهای وحشی
شعر عقاب و کبوتر با صدای نوح